De Zuid-Tiroolse kozijnfabrikant Finstral streeft naar dialoog, brengt gesprekken op gang en bespreekt relevante thema’s rond architectuur in al haar facetten. Voor de derde editie van het Finstral Magazine F_03 stelden we acht vragen aan architecten uit heel Europa. Lees hier de antwoorden van Rudi Perathoner.

1. Hoe denkt u als architect over licht?
Rudi Perathoner: Ik wil hier de fantastische collega en pionier van de moderne architectuur, Le Corbusier, citeren, die precies 100 jaar geleden zei: “Architectuur is het kunstige, precieze en prachtige spel van het gebouw in het licht”. Beter kan je het volgens mij niet zeggen.

2. Hoe verwerkt u daglicht in uw ontwerpen?
De voortdurende technische ontwikkelingen op het vlak van warmte-isolatie in de bouwsector zorgen ervoor dat we bij het ontwerp van een gevel niet meer vooral moeten kijken naar de bescherming tegen de weersinvloeden. Grote raamoppervlaktes hebben een minder negatieve impact op de energie-efficiëntie van een bouwschil, waardoor wij architecten meer speelruimte hebben bij de vormgeving. Over het algemeen proberen we binnenruimtes te ontwerpen die baden in het licht, en dus ook helder en aangenaam ogen, en die nauw verbonden zijn met de buitenruimte. We werken echter ook graag met uitnodigende balkons of daken en verticale lamellen, om al via de architectuur de warmte-isolatie in de zomer te vereenvoudigen en tegelijk te garanderen dat een binnenruimte over de nodige privacy beschikt.

3. Hoe gebruikt u het kozijn als architecturaal middel voor de vormgeving?
De afgelopen jaren zaten we in een luxepositie, omdat we bijna altijd op adembenemend mooie terreinen mochten ontwerpen: 'thuis' in de Zuid-Tiroolse Dolomieten, aan het Gardameer of in de Zwitserse Alpen. Daarom speelt het raam in onze ontwerpen een centrale rol als visuele verbinding van binnenruimte en landschap, ofwel om vanuit die binnenruimte een spectaculair panorama te bieden, ofwel om de blik op een bepaald element van de omgeving te richten.

4. Welk (bekend) bestaand gebouw zou u graag een nieuwe bestemming geven of uitbreiden?
Dan moet ik spontaan denken aan de Villa Malaparte op Capri, een schoolvoorbeeld van architectuur die met behulp van nauwkeurig gepositioneerde raamopeningen welbepaalde uitzichten vanaf de binnenkant van het gebouw in de verf zet. Met behulp van donkere houten profielen aan de binnenkant worden delen van het rotsachtige kustlandschap en de zee zoals een schilderij omlijst. Het idee van een herbestemming, waardoor de villa, die momenteel in privéhanden is, voor het publiek toegankelijk zou zijn, vind ik erg boeiend.

5. Bouwen is een wirwar van ontelbare richtlijnen en deels verouderde procedures: wat zou u veranderen? En hoe?
Als creatief persoon heb ik het erg moeilijk met de vele ruimtelijke en bouwkundige voorschriften en wetten, die door verwijzingen en alsmaar gedetailleerdere richtlijnen continue ontwerpprocessen steeds meer beperken. Ik zou willen dat de wetgever en overheden duidelijkere en flexibelere stedenbouwkundige instrumenten zouden invoeren.

6. Architectuur is gebouwde realiteit. Welke maatschappelijke en politieke verantwoordelijkheid hebben architecten vandaag de dag?
Sinds mensenheugenis bepalen architecten met hun gebouwen het stads- of dorpsbeeld gedurende decennia en vaak langer dan ze zelf leven. Alleen al daarom ontstaat er volgens mij een maatschappelijke verantwoordelijkheid, waarvan architecten zich altijd bewust zouden moeten zijn bij het vormgeven van gebouwen en infrastructuren. Architectuur mag en moet zelfs voortdurend veranderen, maar moet volgens mij ook altijd in een bouwkundige en/of landschappelijke context gezien worden.

7. Met wie zou u graag een gesprek (over architectuur) voeren, en waarover?
Met een van mijn grote voorbeelden, de architect Alois Welzenbacher, die in het midden van de vorige eeuw een alpiene variant van het klassieke modernisme ontwikkelde, zou ik graag praten over de invloed van architecturale ideeën op het ontwerpen en vormgeven van gebouwen in de Alpen.

8. Met welke stelling zou u dat gesprek openen?
Meneer Welzenbacher, uw architectuur staat altijd in verbinding met de stedelijke, dorpse of landschappelijke context. U hebt uw gebouwen niet onderworpen aan een esthetisch dogma, zoals veel collega’s van het klassieke modernisme wel deden. U was anders …

Sinds 2004 is Perathoner Architects gevestigd in Sëlva te Gherdëina, midden in de Dolomieten, die door UNESCO zijn uitgeroepen tot werelderfgoed. Het is dan ook logisch dat de harmonieuze integratie van de architectuur in het landschap altijd centraal staat bij de negen medewerkers. Daarvoor kregen ze tal van prijzen. Hun tweede focus, die volgt uit de eerste, is het gebruik van energie-efficiënte oplossingen
archperathoner.com

Ontdek meer antwoorden van architecten uit heel Europa:
finstral.com/framinglight